KRÓTKI RYS ZGROMADZENIA
Św. Elżbieta logo

   Siostry Elżbietanki są wspólnotą kontemplacyjno-czynną, na prawie papieskim, powstałą w dniu 27.09.1842r.w Nysie. Założycielką była Klara Wolf, a współzałożycielkami Matylda i Maria Merkert oraz Franciszka Werner.
   Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety zostało założone 27 września 1842 r. w Nysie na ziemi śląskiej. Cztery mieszkanki tego miasta: Klara Wolff, Matylda i Maria Merkert oraz Franciszka Werner objęły ambulatoryjną opieką chorych w ich własnych mieszkaniach. Niezrozumienie idei młodych dziewcząt doprowadziło w 1849 r. do tymczasowej likwidacji dzieła. Walkę z trudnościami podjęła Maria Merkert. 19 listopada 1850 r. wraz z Franciszką Werner ponownie rozpoczęły bezpłatną pielęgnację chorych bez względu na status społeczny, wyznanie i płeć. Maria Merkert założyła Stowarzyszenie św. Elżbiety, które przekształciła potem w Zgromadzenie zakonne, otrzymując dla niego w 1859 r. zatwierdzenie diecezjalne, a w 1871 r. dekret pochwalny papieża Piusa IX.    Życie założycielek, to nieustanna służba Bogu i bliźniemu, które trwały niezależnie od sytuacji i okoliczności; niezależnie, czy to były czasy cierpienia osobistego, społecznego, czy też czasy pomyślnego rozwoju dzieła miłosierdzia. Jedynym ich pragnieniem było wypełnienie woli Bożej. 19 listopada1850 r. rozpoczęły w Nysie organizowanie Stowarzyszenia św. Elżbiety dla pielęgnacji opuszczonych chorych. W 1859 r. uzyskała dla stowarzyszenia zatwierdzenie diecezjalne. Z niezwykłym zapałem oddały się działalności apostolsko- charytatywnej, a wielkim bólem napełniała ich świadomość, że nie mogą pomóc wszystkim ubogim. Bez skargi i z poddaniem się woli Bożej znosiły przeciwności i upokorzenia. Bóg nieustannie wspierał ich poczynania i sprawiał, że ich dzieło rosło i rozszerzało się.


Klara Wolf zmarła wskutek wypadku w drodze do chorego.

Matylda Merkert, pracując w szpitalu na terenie miasta Prudnik, gdzie wskutek zarażenia się tyfusem zmarła.

Maria Merkert -dnia 19 lutego 1985 r. biskup opolski Alfons Nossol otworzył proces beatyfikacyjny sługi Bożej Marii Merkert; obecnie jest on ukończony i całe Zgromadzenie z utęsknieniem czeka na dzień beatyfikacji.

Charyzmat:
   Nasze Zgromadzenie powstało pod natchnieniem Ducha św. i posiada swój własny, specyficzny charyzmat. Ten charyzmat daje mu rację bytu w kościele i świecie. Prowadzone przez Ducha św. nasze założycielki podjęły postanowienie, by w sposób zorganizowany pomóc biednym, cierpiącym, chorym. Ich charyzmat oparty jest na Piśmie św., w którym tak wiele jest o miłości miłosiernej.
Św. Elżbieta
Św. Elżbieta
   Charyzmatem Zgromadzenia jest życie według rad ewangelicznych i służba Bogu w osobach ubogich chorych starszych zwłaszcza w ich własnych domach. Miłość miłosierna do chorych od samego początku istnienia Zgromadzenia ma wymiar najpełniejszy, do poświęcenia własnego życia włącznie. Nasze powołanie uwielbienia Boga i współdziałania w budowie Jego Królestwa urzeczywistniamy poprzez:
-życie według rad ewangelicznych
-służbę ubogim, chorym; osobom starszym,
-chrześcijańskie wychowanie dzieci i młodzieży,
-religijna formacje dorosłych.

Duchowość:
   To konkretna odpowiedź człowieka na Boże wezwanie, jego współpraca z otrzymanym od Ducha św. darem, jego zaangażowanie w wypełnienie tego daru i bycia znakiem, dawanie świadectwa.
   Duch Zgromadzenia został pogłębiony przez Służebnice Bożą Marie Merkert i Franciszkę Werner, które obrały św. Elżbietę za patronkę. Odznaczała się ona szczególna miłością do ubogich i duchem ubóstwa. I takim duchem kierowały się Matki . Miłość, wszystko z miłości ku Bogu ożywiało i nadal ożywia nasze działanie.
   Zgromadzenie szczególnie czci Serce Jezusowe, źródło miłości pokornej, twórczej i dyspozycyjnej. Od Niego założycielki i kolejne pokolenia elżbietańskie uczą się całkowitego ukrycia w Bogu, miłości ofiarnej, aż do oddania życia.
   We wspólnocie żywe jest nabożeństwo do Matki Bożej w tajemnicy Nawiedzenia, z której elżbietanki czerpią umocnienie wiary i zachętę do miłości służebnej. Zgodnie z zaleceniem założycielek święto Nawiedzenia NMP (31 maja) jest świętem Zgromadzenia i dniem odnawiania ślubów zakonnych. Życie wspólnotowe prowadzą zgodnie z przyjętym porządkiem dnia. Modlitwa, eucharystia, medytacja, wspólnota siostrzana są źródłem naszych sił w posłudze potrzebującym.
   Duchowość Elżbietanek opiera się na przykładzie patronki, Św. Elżbiety Węgierskiej, która pielęgnując chorych, usiłowała widzieć w nich zranione członki naszego Pana. Swoim życiem pragniemy naśladować Chrystusa w Jego oddaniu sprawom Ojca i jak On pochylać się nad ludźmi będącymi w potrzebie. Służba chorym, cierpiącym, samotnym i opuszczonym, szczególnie w ich własnych mieszkaniach, służba pielęgniarska w szpitalach i domach opieki dla dzieci i dorosłych, praca wychowawcza w domach zakładach dla dzieci, praca duszpasterska i apostolska w parafiach (katechetki, zakrystianki, organistki), służba dla Kościoła w Kuriach biskupich, seminariach duchownych, praca misyjna, działalność z katolikami świeckimi we Wspólnocie Apostolskiej Św. Elżbiety.

Śluby zakonne
czystości, ubóstwa i posłuszeństwa
uzdatniają nas do niepodzielnej, swobodnej służby Bogu i ludziom.
   Na przestrzeni ponad 150 lat ok. 10 tys. elżbietanek służyło chorym, potrzebującym, dzieciom i ludziom starszym, pielęgnowało rannych żołnierzy w czasie kolejnych wojen w XIX i XX w. Niektóre siostry zostały wezwane do heroicznego oddania życia w czasie posługi, a w 1945 r. kilkanaście z nich zginęło śmiercią męczeńską w obronie wiary czystości i ludzkiej godności. W 1954 r. ponad 370 sióstr św. Elżbiety wysiedlono do przymusowych obozów pracy w Gostyniu, Kobylinie i Dębowej Łące.
Obecnie zgromadzenie posiada liczne placówki w Polsce i za granicą: w Brazylii, Czechach, Danii, Izraelu, Niemczech, Norwegii, Rosji, Ukrainie, Szwecji, Włoszech i na Litwie.